Ik ben Alexander
Al een hele tijd speelt het in mijn hoofd om iets te doen, te zeggen of te schrijven aan iedereen die heeft meegewerkt aan “Ik ben Alexander”.
Het Rockfonisch drama wat inderdaad nog nooit gespeeld is.
Waar ik zelf wat last van heb, is dat ik best veel mensen na ons abrupt stoppen, niet meer live gezien heb…..
Oké, ik ga nu een poging doen met een inleiding vooraf.
11 Maart 2020
2 Weken voor de premiere. Bijna mogen we, bijna zijn we zover. Het decor staat, de muzikanten spelen nummers waarvan ik kippenvel krijg. De meiden dansen met een grote wowfactor. De spelers nemen ons mee op reis van Annandale naar Alaska, ze raken me door hun overtuigend spel. Het wordt prachtig! Dit is theater!
Ik sta voor de camera van P&M te zenuwen. Dat is niets voor mij. Laat anderen maar geinterviewd worden. Maar ik geniet er wel van. Want dit is weer extra PR, betekent dat we bijna zover zijn, de adrenaline begint weer te stromen. Na deze repetitie ook nog een laat overleg met de band,die de puntjes op de muzikale i gaan zetten. Tijdens het overleg zitten we in den Binger, ik pak wat nootjes uit een potje. “Zou je dat wel doen”, zegt Erik. Dan kom ik plots weer terug in de realiteit en bedenk me weer wat er speelt in ons land, ‘wat er in de lucht hangt’. Ja, die corona uit China heerst in Nederland, vooral in Brabant. Ik merk er nog niet veel van maar ik maak me inmiddels echt zorgen of het allemaal door kan gaan. We hadden zojuist overleg met het bestuur en gepraat over een alternatieve datum. Niet te hopen dat het gecanceled wordt, dat zou een ramp betekenen. We werken hier al zo lang aan!
12 maart 2020
De volgende dag gaat de spreekwoordelijke kogel al door de kerk. Voorstellingen met meer dan 100 mensen mogen niet doorgaan. WAT! We overleggen en nemen plots afscheid van alles. Alles! We zijn niet eens meer met de groep samen kunnen komen. Zo raar….
na 12 maart
We zitten thuis, contacten nog via app en ander media. Ik voel me onthand en weet niet wat te doen thuis. Twee weken met veel afstand worden meer weken… Enkele mensen van IBA zijn ziek geworden, dat voelt spannend, zorgelijk en we weten niet wat er op ons afkomt. Ik mis de repetities, de muziek, alles. Ik draai thuis de muziek van Iba. Overigens niets bijzonders want het was al mijn favoriete muziek. Geleidelijkaan verplaatst de aandacht van de voorstellingen naar de situatie waarin we verzeild ( of verzield) zijn geraakt. Het valt me op wat voor een mooi sociaal dorp Meijel is. Schouders er onder en elkaar ondersteunen. Dit herken ik ook van IBA: schouders eronder en ervoor gaan met zijn allen. In huis start ik met poetsen, verven en vanalles en soms een traantje bij “I am mine”. Knoerhard zetten. Beelden voor me zien. En dromen over enkele maanden verder als we weer kunnen starten. Langzamerhand wordt meer en meer duidelijk dat we in een absurde realiteit zijn beland. Regels zoals “afstand houden”, “geen grote groepen”, “binnenblijven” , wie had dit ooit kunnen bedenken. Toneelschrijver Beckett schreef stukken over een bevreemde wereld ( o.a. “Wachten op Godot”) en ik waan ons er al bijna 7 maanden in.
Maar continu de hoop, het vooruitzicht, dat we weer starten. En steeds meer het besef van beter weten. Een lunch, een koffietje, samen met Bertine en Annemie. Bespreken wat en wanneer de volgende stap. Bertine met haar positieve instelling, die in Coronatijd heel wat tegenslag heeft gehad. Annemie met haar positieve nuchterheid, dat houvast geeft. Wat een voorrecht dat ik deze twee mensen heb mogen leren kennen, dat ik met hen mag samenwerken.
Toch kwam het moment, het punt waarop we moesten concluderen dat we voorlopig niet kunnen starten. Dat we geen nieuwe startdatum kunnen plannen. Dat we de kast open moeten doen en het daar op een plank moeten leggen. Slot erop, sleutel bewaren en openen als het weer kan. Een rationeel besluit. En het gevoel daarbij komt pas als het bericht via de mail komt en op facebook staat. Vooral al die reacties. Ik had het een beetje weggestopt in mijn hoofd, ergens. Maar het popt op, net op momenten dat ik er niet op voorbereid ben.
Ik ben Alexander is op dit moment een (dag)boek zonder laatste hoofdstuk en ik hoop dit hoofdstuk met z’n allen te voltooien over …..een tijd….als het weer kan en mag.
Een heel groot hart wil ik aan iedereen geven. Symbool voor het harde werk, het geduld, het doorzetten, het samenwerken, het samenzijn, het plezier, de passie en het bezorgen van kippenvel.
Dank dank dank lieve mensen!
Posted in Lisette's blog by admin with no comments yet.